چرا بیمار میشویم؟
در تحلیل رفتار متقابل بخشی است که من خیلی به آن علاقه مندم و آن مبحث نوازش هاست. گاهی فرد برای جلب توجه و دریافت نوازش، دست به بازی های مختلف میزند.
آدمهای زیادی یاد گرفتهاند که برای حل مسائل بینفردیشان از نقش بیمار استفاده کنند؛ چراکه بیمار بودن باعث میشود آنان از بسیاری از مسئولیتها شانه خالی کرده و توجه و نوازش دریافت کنند. در بسیاری از خانوادهها «حساب بانکی نوازش» کودکان خالی میماند؛ چون والدین آنقدر درگیر مشغلههای دیگر هستند که برای نوازش کودکانشان وقت نمیگذارند و کودک، فقط زمانی «دیده» میشود که بیمار باشد؛ بنابراین چنین کودکانی یاد میگیرند که هرگاه دچار کمبود نوازش و توجه شدند، بیمار شوند!
اینها افراد دروغگو و فریبکار نیستند، آنها خودشان هم باور میکنند که بیمارند! فرایند بیماری شبه جسمی ناخودآگاه است؛ یعنی بخشی از ذهن بیمار برای ایجاد این علائم «تصمیم» میگیرد که با بخش تصمیمات آگاهانهاش متفاوت است.
بیش از صد سال است که روانکاوان درباره سازوکار این فرایندهای ناخودآگاه تحقیق و گفتوگو میکنند. در چند دهه گذشته متخصصان علوم اعصاب (Neuroscience) هم با بررسی دقیق مغز در جستوجوی پاسخ به این سوال هستند که ذهن ناخودآگاه ما چگونه کار میکند. یافتههای دانشمندان هنوز پاسخ روشن و کاملی برای این پرسش فراهم نکردهاند. تنها میتوانم بگویم که وقتی بخشهای مدرن مغز (از حیث تکامل تدریجی) نتوانند به شرایط استرسآمیز واکنش مناسب نشان دهند، بخشهای باستانی و بَدَوی مغز وارد عمل میشوند و به نحوی برای حفظ بقای ما دست به کار میشوند.
دیدگاهتان را بنویسید